Familie Vermeulen Bosch Broks Habraken

Lucretia Tornaar, vooral bekend onder het pseudoniem Ernestine van Beijeren (ged. Amsterdam 28-2-1790 – gest. Amsterdam 12-3-1846), schrijfster. Dochter van Dirk Tornaar (1747-1811), en Ernsje van Beijeren (1755-1820). Lucretia Tornaar trouwde omstreeks 1813 in Amsterdam met Cristoffel Hulters (1791-1853). Dit huwelijk bleef kinderloos.

Lucretia Tornaar werd geboren in een Nederlands Hervormd gezin te Amsterdam. In 1779 kwam al een dochter met de naam Lucretia Elizabeth ter wereld die waarschijnlijk jong is overleden. Lucretia Tornaar trouwde in 1813 met Cristoffel Hulters. Het paar woonde op de Zwanenburgwal, bij de Raamgracht, in Amsterdam.

Lucretia Tornaar publiceerde in 1842 haar eerste werk onder het pseudoniem Ernestine van Beijeren – de naam van haar in 1820 overleden moeder. Zij schreef historische romans en werd daarom wel vergeleken met Geertruida Bosboom Toussaint. Tornaar werd in besprekingen geprezen om haar beschrijving van vrouwelijke karakters. Ook werd haar een levendige fantasie toegekend: ‘Jammer genoeg roept ze haar fantasie geen halt toe, waardoor het geheel te avontuurlijk wordt, en daardoor onwerkelijk’ (Recensent 1845, 132). Haar roman De armbanden was volgens een recensent vol ‘geest, leven, afwisseling’ en de schrijfster toonde een duidelijk talent voor het schetsen van ‘snelle gesprekken’ (Vaderlandsche Letteroefeningen, 1845, 519). In De Smidsdochter pleitte zij voor verdraagzaamheid ten opzichte van andersdenkenden. Recensenten waren het er over eens dat het de schrijfster geenszins aan talent ontbrak doch dat zij een ongeoefende hand had (Vaderlandsche Letteroefeningen 1846, 345-347).

Op 12 maart 1846 overleed Lucretia Tornaar ‘na een langdurig en smartelijk lijden’ en ‘na een echtvereniging van ruim 33 jaren’ in de ouderdom van 56 jaar, aldus de overlijdensadvertentie die haar echtgenoot liet plaatsen.